blog1

Een goed einde is het hele werk

Het was aan het einde van de werkdag, tijdens het tweewekelijks overleg van het docententeam. De docenten waren moe, het lokaal waar we in zaten was eigenlijk iets te klein. Een goede basis voor een futloze vergadering..

 

Ik wist echter dat het deze keer een bijzondere vergadering zou worden. Al maanden werd erover gesproken. Vandaag was het moment om de nieuwe teamstructuur te formaliseren. Wat was het geval?

 

Al jarenlang vervulden 2 docenten de rol van coördinator binnen het team. Door de jaren heen leek het alsof er 2 subteams waren ontstaan, een soort tussenlaag. Langzaamaan werd hierdoor de rol van de teammanager kleiner en de rol van de coördinatoren groter. Teammanagers wisselden, waardoor de continuïteit, het collectieve geheugen en het teamgeweten steeds meer bij de 2 coördinatoren kwam te liggen. Onbewust en goed bedoeld.

 

Toen ik als interim-teammanager bij het team kwam, viel mij een ding al snel op. Deze coördinatoren klaagden dat de docenten zo weinig zelfstandig oppakten, dat ze bij ieder wissewasje bij hen aan het bureau stonden, dat zij zelf veel te veel ad hoc bezig waren en dat de voorgaande teammanagers hen onvoldoende rugdekking gaven. Wat ik constateerde was dat de coördinatoren alles voor de docenten oplosten. Ze gaven zelfs de kaders aan, regelden alle extra zaken, losten problemen op, voerden de lastige gesprekken met leerlingen en ouders. Kortom, 2 manusjes van alles die overspoeld werden met zaken die niet op hun bordje hoorden, maar die wel zorgden dat alles liep en dat de docenten werden ontzorgd. Mij werd zelfs verteld wat ik wel en niet moest doen. “Huh?”

 

In goed overleg spraken we af te stoppen met deze structuur. Dit waren zo lang ingesleten patronen dat een nieuwe taakomschrijving, of ‘iedereen duidelijk maken hoe het zat’, niet zou helpen. We bedachten daarom een nieuwe teamstructuur. Eén waarbij de docenten meer verantwoordelijkheid kregen om zaken zelf op te pakken. Iedereen vond het een goed plan.

 

En toen kwam dus die bewuste vergadering. Ik wist dat het uitgesproken enthousiasme vooral vanuit de ratio kwam. Onderhuids voelde ik dat iedereen het ook jammer vond en dat de twee coördinatoren ‘dit niet hadden verdiend’. Ik heb die vergadering daarom vooral aandacht besteed aan het ‘afscheid nemen’. We blikten samen terug op al het goede wat de ‘oude’ structuur bracht en de rol die de twee coördinatoren daarin speelden. Er waren bloemen, kleine cadeautjes en ook de tranen bleken niet tegen te houden. Met de uitspraak: “Jullie mogen het nu loslaten en de verantwoordelijkheid bij de nieuwe mensen neerleggen”, konden we de sessie beëindigen. We stonden dus vooral stil bij het markeren van het einde van een fase. Dat dit dus ook een nieuw begin is, hoefde ik niemand te vertellen.

 

De uitspraak “ik weet dat het goed is, maar het doet ook pijn”, van een van de coördinatoren bevestigde mijn aanpak. ‘Een goed begin is het halve werk, maar een goed einde is het hele werk’

 

Cock van der Brugge 

Interim-manager en managing partner 






Andere nieuwsberichten