vroeger was alles beter

Ineens herken je je team niet meer terug.

Op een gegeven moment merk je dat er iets is veranderd in je team.  De sfeer lijkt slechter te worden. Sommige docenten worden stil, terwijl andere op een felle manier het hoogste woord voeren. En er wordt veel geklaagd. Blijkbaar was vroeger alles beter. En dat terwijl alles zo op rolletjes leek te lopen. De afgelopen tijd werkten ze zo goed samen, iedereen deed wat werd verwacht. Wat is er toch aan de hand?

 

Waar komt die onrust vandaan?

De verklaring is soms simpeler dan gedacht. Veel onderwijsteams hebben meerdere fusies achter de rug. Sinds de fusies is er ook nog eens veel veranderd in de functies binnen het team. Een groot aantal leidinggevenden passeerde de revue. En het aantal wijzigingen in de visie en het onderwijsconcept is nog groter.

 

De manier waarop de mensen betrokken waren bij deze fusies en wijzigingen, vormt de basis voor gedrag dat pas veel later zichtbaar wordt. Gebeurtenissen uit die tijd kunnen namelijk een zware wissel trekken op het functioneren van het huidige team. Leidinggevenden zien dit makkelijk over het hoofd.

 

Hoe ga je hiermee om?

Wat in ieder geval niet helpt is tegen je docenten zeggen dat ze zich maar moeten focussen op de toekomst, dat ze vooral moeten kijken naar wat ze allemaal wel hebben en dat ze er in feite allemaal op vooruit zijn gegaan. Je negeert daarmee namelijk de onderliggende pijn. Maar welke pijn is dat dan? Hoe kom je daar achter en wat kun je ermee? Je bent toch geen psycholoog of therapeut?

 

Het helpt om stil te staan bij de ervaringen van je team. Wat zijn de markante gebeurtenissen geweest? Voelden de docenten zich serieus genomen, is voldoende stilgestaan bij wat ze hebben verloren door alle veranderingen? Is er goed afscheid genomen? Vaak komt er “oud zeer” boven. Pijnlijke momenten waarop een docent zich niet gehoord of gezien heeft gevoeld, waar zonder overleg van alles is gebeurd wat invloed heeft gehad op zijn werk. Het helpt als die pijn wordt erkend. Dat je als manager snapt dat het pijnlijk is geweest. Als je dan ook nog de waardering uitspreekt voor alles wat wel is gedaan, zal dat een enorme opluchting geven: “Ik word gezien”.

 

En nu vooruit!

We kunnen het verleden niet terugdraaien of oplossen. Dat is ook niet nodig. Wat kan dan toch helpen? Afscheid nemen van wat wordt achtergelaten of afgesloten helpt om de toekomst te kunnen zien. Een mooie metafoor is de tochtsluis. De eerste deur gaat open en op de tweede deur staat een bordje: “deze deur gaat pas open als de deur achter u is gesloten”. Erkenning zorgt er vaak voor dat de deur achter je dicht gaat.

 

Het is geen truc of therapie. Het is daadwerkelijk verbinding maken met de ander. Het is meeleven. Snappen wat het met de ander heeft gedaan. Verbinding maken door naast de ander te gaan staan en te snappen wat er heeft gespeeld. Vanuit de verbinding kun je weer samen verder. Kijkend naar de toekomst. Zonder de ballast van het verleden. De deur naar het verleden kan dicht. Het is wel een glazen deur, waardoor het verleden zichtbaar blijft. Het wordt niet weggemoffeld, maar de angel is eruit. Het hoeft de toekomst niet meer in de weg te staan.

 

Meer weten?

Herken je deze situatie en wil je eens doorpraten wat er bij jouw team speelt? Bel gerust voor een afspraak en we denken graag eens met je mee.

Neem contact op met:

Klaas Huizenga - 0622 669 428 of huizenga@huizengavanderbrugge.nl

Cock van der Brugge – 0650 694 624 of brugge@huizengavanderbrugge.nl





Andere nieuwsberichten